Dubica Górna jest miejscem mego urodzenia. Dom rodzinny stał tuż przy drodze z Wisznic do Białej Podlaskiej. Moi Rodzice Wiktoria z domu Petruczynik i Bonifacy Romanowicz też urodzili się w Dubicy. Mieli niewielkie gospodarstwo rolne, z tego utrzymywali sześcioro swoich dzieci. W sierpniu 1939 roku zostałem zapisany do szkoły podstawowej w Wisznicach, ale z powodu wojny mogłem się uczyć dopiero od września 1940 roku. Ponieważ budynek szkolny był zajęty przez gestapo, lekcje odbywały się w drewnianym, pożydowskim domu. Obok tego domu mieściło się getto żydowskie. Po przejściu frontu, od września 1944 roku, uczyliśmy się we właściwym budynku szkolnym.
Gdy ukończyłem szóstą klasę szkoły podstawowej, mój stryj ksiądz Jan Romanowicz - salezjanin, umieścił mnie w prywatnym Gimnazjum, prowadzonym przez Zakon Salezjanów w Lądzie nad Wartą koło Poznania.

Kończył się upalny czerwcowy dzień. Lipową aleją w stronę dworu biegł młody chłopiec. Od kilku już lat podczas wakacyjnych miesięcy wypożyczał z biblioteki dworskiej polskie książki. W wiejskiej, czteroklasowej szkole nauczył się czytać po rosyjsku, trochę rachować, a na lekcjach religii, prowadzonych przez miejscowego popa, poszanowania dla „Cara Wszechrosji i Prześwietnej Religii Prawosławnej.” Języka polskiego uczyła go matka i córka dziedzica dubickiego. Biegł teraz by wymienić świeżo przeczytaną książkę. W chłodnej sieni dworskiej poprosił napotkaną służącą o widzenie się z panienką. Wiele razy tu bywał, ale zawsze z zaciekawieniem przyglądał się wystrojowi dworu. Pierwszy raz przekroczył jego próg jako kilkuletni chłopczyk trzymając się kurczowo ręki ojca; wszystko tu było inne niż w jego wiejskim domu.