Przed XIII wiekiem w Wisznicach

Ziemie położone wokół Brześcia i Mielnika stanowiły w średniowieczu rubież, na której ścierały się wpływy zachodnich i wschodnich plemion słowiańskich, Jaćwingów (Jadźwingów), Litwy, a nawet Prusów.

Badania archeologiczne i przekazy źródłowe wskazują na  sięgające pierwszego tysiąclecia naszej ery powstanie niektórych istniejących dziś osad. Grodziska prehistoryczne znajdują się w Horodyszczu, Dokudowie, Uhninie i Gródku pod Parczewem. Autor rocznika Hipackiego wymienia Włodawę pod rokiem 1242, a Wohyń pod rokiem 1282.

Niekorzystne warunki naturalne kompensowało w pewnym stopniu położenie geograficzno - polityczne terenu określanego w literaturze "pomostem między Podlasiem a Polesiem", przy czym do unii polsko - litewskiej czynnik ten dodatkowo komplikował warunki osadnicze, na skutek różnorodnego charakteru zaludnienia, noszącego typowe znamiona rubieży etnicznych i politycznych.

W wiekach X -XIII obszar ten znajdował się na przemian we władaniu państwa polskiego i Rusi. Unia Polski i Litwy z 1385 r. określiła na kilka wieków dalszy rozwój tych ziem, zniosła stan zagrożenia na pograniczu polsko - litewskim. Tereny do niedawna peryferyjne znalazły się w centrum monarchii jagiellońskiej.

Dzieje miejscowości Wisznice, dziś osady a dawniej miasta, sięgają odległych czasów. Przemawia za długim rodowodem już sama nazwa. Nie jest wykluczone, że losy jej związane były w czasach zamierzchłych z leżącymi nieopodal Horodyszczami, istniejącymi w okresie Księstwa Włodzimiersko-Halickiego.